Ümraniye Rus Escort

Ümraniye, İstanbul’un kaotik ama bir o kadar tanıdık semtlerinden biriydi; gri apartmanlar, neon tabelalar, dar sokaklarda yankılanan korna sesleri ve gece olunca hızlanan bir nabız. Ümraniye Rus Escort Natasha, 26 yaşında, Moskova’dan İstanbul’a iki yıl önce gelmiş bir Rus escorttu. Uzun, platin sarısı saçları beline kadar uzanıyor, mavi gözleri loş ışıkta bile dikkat çekiyordu. İnce, uzun bir bedeni vardı; her zaman dar elbiseler giyerdi, bu geceki seçimi siyah, vücudunu saran, göğüslerini ve kalçalarını vurgulayan bir kumaştı. Ümraniye Escort Natasha, Ümraniye’deki küçük bir dairede yaşıyordu; dördüncü katta, asansörü her zaman arızalı olan bir apartmanda. Dairesi sade ama düzenliydi; bir yatak, küçük bir koltuk, aynalı bir makyaj masası ve pencereden görünen karşı apartmanların ışıkları.
Natasha, bu akşam bir müşterisiyle buluşacaktı. Adı Kerem’di; otuzlu yaşlarında, Ümraniye’de bir tekstil atölyesi sahibi, evli ama sıkılmış bir adamdı. Natasha, telefonunu eline aldı, Kerem’den gelen mesajı okudu: “Saat 21:00’de, her zamanki yerde.” Her zamanki yer, Ümraniye Çarşı’sına yakın, neon ışıklı bir kafe-bar karışımı mekandı. Natasha, aynanın karşısına geçti, saçlarını taradı, her tel parmaklarının arasında kayıyordu. Kırmızı ruj sürdü; dudakları dolgun ve parlak göründü, bir damla parfüm sıktı – çiçeksi ama ağır bir koku, boynuna ve bileklerine yerleşti. Topuklu ayakkabılarını giydi; siyah, ince topuklar, bacaklarını daha uzun gösteriyordu. Elbisesini düzeltti, aynada kendine son bir kez baktı; mavi gözleri kendi yansımasına kilitlendi, içinde bir anlık hüzün geçti, ama hemen geçti.
Saat 20:30’du. Natasha, apartmandan çıktı; merdivenlerin beton basamaklarında topuklarının sesi yankılandı, eski demir kapıyı itip sokağa adım attı. Ümraniye’nin akşam havası sıcaktı, ama hafif bir esinti vardı; elbisesinin eteği rüzgârla oynadı, kalçalarına yapıştı. Sokak lambalarının soluk ışığı altında yürüdü; yanından geçen birkaç adam ona baktı, biri ıslık çaldı, Natasha aldırmadı, ama içten içe bu ilgiyi hissetti. Çarşı’ya vardığında, neon tabelalar gözlerini kamaştırdı; “Kebapçı”, “Tekel”, “Cafe-Bar” yazıları yanıp sönüyordu. Buluşma yerine girdi; mekan kalabalıktı, sigara dumanı ve bira kokusu havayı doldurmuştu. Köşede bir masa buldu, oturdu, bacak bacak üstüne attı; elbisesi yukarı kaydı, uyluklarının yarısı göründü, birkaç müşteri başını çevirip ona baktı.
Kerem, tam saatinde geldi; üzerinde lacivert bir gömlek, kot pantolon, kolları sıvanmış, yüzünde yorgun ama meraklı bir ifade. Natasha’yı görünce gülümsedi, “Merhaba,” dedi, sesi derin ama nazikti. Natasha, “Merhaba, Kerem,” dedi, Rus aksanı kelimelerine hafif bir melodi katıyordu. Kerem, masaya oturdu, bir bira söyledi, Natasha’ya da bir kadeh beyaz şarap geldi. Sohbet kısa sürdü; Kerem’in gözleri Natasha’nın elbisesine, göğüslerine, sonra dudaklarına kayıyordu. Natasha, bunu fark etti, ama profesyonelce gülümsedi. “Hadi gidelim,” dedi Kerem, hesabı ödedi, ikisi de mekandan çıktı.
Natasha’nın dairesine yürüdüler; Ümraniye’nin sokakları geceyle daha canlıydı, arabaların farları, köşedeki simitçinin bağırtısı, bir yerden gelen arabesk müzik. Apartmana vardılar, merdivenleri çıktılar; Natasha önde, topuklarının sesi Kerem’in nefesiyle karışıyordu. Daireye girdiklerinde, Natasha kapıyı kilitledi; klik sesi odada yankılandı. “Rahat ol,” dedi, gülümseyerek, koltuğa oturdu, bacaklarını açtı, elbisesi daha da yukarı kaydı, siyah dantel iç çamaşırı göründü. Kerem, karşısında durmuş, ellerini ceplerine sokmuş, yutkundu. “Çok güzelsin,” dedi, sesi titrekti.
Natasha, ayağa kalktı, Kerem’e yaklaştı; topukları halıda hafif bir ses çıkardı, ellerini Kerem’in göğsüne koydu, gömleğin kumaşını hissetti. “Teşekkür ederim,” dedi, gözleri Kerem’in gözlerine kilitlendi, dudakları hafifçe aralandı. Kerem’in elleri Natasha’nın beline gitti; parmakları elbisenin kumaşına bastırdı, yavaşça kalçalarına kaydı. Natasha, Kerem’in gömleğini çözdü; düğmeler teker teker açıldı, gömlek yere düştü, Kerem’in göğsü açığa çıktı, hafif kıllı, terle parlıyordu. Natasha, diz çöktü; dizleri halıya değdi, Kerem’in pantolonuna uzandı, kemeri çözdü, fermuarı indirdi, kot pantolon aşağı kaydı, gri boxer’ı göründü. Boxer’ı da indirdi; Kerem’in sertliği karşısındaydı, sıcak ve dimdik.
Natasha, dudaklarıyla Kerem’e dokundu; önce hafifçe, dudaklarının yumuşak kenarıyla, sıcaklığını hissetti, hafif tuzlu bir tat aldı. Dilini çıkardı, yavaşça gezdirdi; Kerem’in sertliğinin ucunda dolaştı, her santimini tattı. Kerem’in nefesi kesildi, göğsü hızlı hızlı inip kalkıyordu, “Natasha,” diye mırıldandı, elleri Natasha’nın saçlarına gitti, parmakları platin sarısı tellere dolandı, hafifçe çekti. Natasha, ağzını açtı; dudakları Kerem’i sardı, sıcaklık ve ıslaklık Kerem’i titretti. Dilini ustalıkla kullandı; önce yavaş, ritmik bir şekilde, Kerem’in sertliğinin etrafında daireler çizdi, sonra hızlandı, ağzını derinlemesine aldı. Kerem’in inlemeleri odayı doldurdu; derin, boğuk bir ses, pencereden gelen sokak sesleriyle karıştı. Natasha, her hareketinde Kerem’in kasılmalarını hissetti; bacakları titremeye başladı, nefesi düzensizleşti. Boşalmasının yaklaştığını hissetti; ağzını hafifçe geri çekti, ama açık tuttu, dilini dışarıda bıraktı. Kerem’in spermleri, sıcak ve yoğun bir akıntı gibi Natasha’nın dudaklarına, diline döküldü; ilk damla dilinin ucuna çarptı, tuzlu ve kalın bir tat, sonra daha fazlası geldi, ağzını doldurdu. Natasha, her damlayı hissetti; boğazından geçişi yavaş ve bilinçliydi, yuttu, dudaklarını yaladı, son damlaları da aldı, çenesine süzülen bir damlayı parmağıyla silip ağzına götürdü.
Kerem, nefes nefese, koltuğa yığıldı; “İnanılmazsın,” dedi, sesi hâlâ titrekti. Natasha, gülümsedi; “Sen de fena değilsin,” dedi, ayağa kalktı, elbisesini düzeltti, aynaya yürüdü, saçlarını parmaklarıyla taradı. Kerem, toparlandı, pantolonunu giydi, gömleğini ilikledi. “Yine görüşürüz,” dedi, cüzdanından birkaç banknot çıkardı, sehpaya bıraktı. Natasha, başını salladı, “Elbette,” dedi, ama sesinde bir mesafe vardı. Kerem kapıyı açıp çıktı; merdivenlerdeki adımları yavaşça kayboldu.
Natasha, yalnız kalınca pencereye yürüdü; Ümraniye’nin ışıkları aşağıda yanıp sönüyordu. Elbisesini çıkardı, aynanın karşısına geçti, çıplak bedenine baktı; mavi gözleri kendi yansımasına kilitlendi, içinde bir boşluk hissetti. Moskova’daki eski hayatını düşündü; bir anlığına annesinin yüzü, çocukluğundaki karlı sokaklar gözünün önüne geldi, ama hemen silindi. Duşa girdi; sıcak su tenine çarptı, teri ve parfüm kokusunu akıttı. Saçlarını yıkadı, suyun sesi düşüncelerini bastırdı. Duştan çıkıp yatağa uzandı; telefonuna baktı, yeni bir mesaj yoktu. Gözlerini kapattı, Ümraniye’nin gece sesleri – uzak bir korna, komşunun televizyonu, sokaktaki kedilerin miyavlaması – onu uykuya taşıdı.
Sabah, Natasha uyandığında güneş daireye sızıyordu. Kahve makinesini çalıştırdı, bir fincan kahve alıp pencerenin önüne oturdu. Ümraniye, yeni bir güne başlıyordu; sokaklar hareketleniyordu, bir simitçi bağırıyor, çocuklar okul servisine koşuyordu. Natasha, kahvesinden bir yudum aldı; dudaklarında hafif bir gülümseme belirdi. Bu şehir, bu hayat, onun seçimiydi. Telefonu çaldı; yeni bir müşteri, yeni bir randevu. Natasha, aynaya yürüdü, saçlarını taradı, rujunu tazeledi. Ümraniye’nin kaosunda, o kendi yolunu çiziyordu.